ทั้งสองไปที่ซูเปอร์มาร์เก็ตใกล้จิงหยวน เจียงเฉินผลักรถเข็นในขณะที่ชิงหนิงเลือกส่วนผสม ฉากนี้ดูคุ้นเคย
“เนื้อก็อร่อยดีนะ ทำเนื้อหั่นลูกเต๋าพริกเสฉวนหน่อยดีไหม” ชิงหนิงหันกลับมาถามเจียงเฉิน
เจียงเฉินพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม “ฉันจะกินอะไรก็ได้ที่คุณทำ!”
หัวใจของชิงหนิงเต้นเร็วขึ้นเมื่อเขาเห็นใครบางคนยิ้ม เขาหยิบเนื้อใส่รถเข็นแล้วเดินต่อไปอย่างรวดเร็ว
เมื่อถึงเวลาจ่ายเงิน เจียงเฉินเดินมาข้างหน้า และชิงหนิงก็หยุดเขาไว้ “นี่เป็นอาหารของฉัน อย่าทะเลาะกับฉัน!”
เจียงเฉินมองดูดวงตาที่มุ่งมั่นของเธอแล้วรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไรมากนัก เขาเพียงแต่บอกว่า “ตััว ฉันจะไม่แข่งขันกับคุณ!”
ชิงหนิงจ่ายเงิน เจียงเฉินหยิบถุงช้อปปิ้งขึ้นมา และพวกเขาก็เดินออกไปด้วยกัน
หลังจากกลับถึงบ้าน ชิงหนิงก็ไปที่ครัวเพื่อเตรียมวัตถุดิบและพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า “มีน้ำอยู่ในตู้เย็น เอาไปเองสิ!”
อย่างไรก็ตาม เขามาที่นี่นับครั้งไม่ถ้วนแล้ว และเขารู้ว่าทุกสิ่งอยู่ที่ไหนดีกว่าใครอื่น!
เจียงเฉินถอดเสื้อสูทออก พับเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินเข้มขึ้น เดินตามเธอเข้าไปในห้องครัว แล้วหยิบพริกเขียวและมะเขือเทศขึ้นมาล้างด้วยน้ำอย่างชำนาญ “ทำแค่สี่จานก็พอ กินมากกว่านั้นไม่ได้หรอก!”
ชิงหนิงแตะแขนเขาและพูดว่า “ไปนั่งที่ห้องนั่งเล่นสิ ฉันทำเอง!”
“นั่งคนเดียวมันน่าเบื่อจัง ฉันอยากอยู่กับคุณมากกว่า!” เจียงเฉินจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง
ชิงหนิงรู้สึกราวกับว่ามีมดมาต่อยหัวใจและรู้สึกคัน เธอหันกลับไปเตรียมเนื้อแต่ก็ไม่สนใจเขา
ทั้งสองคนทำงานร่วมกัน ชิงหนิงเตรียมอาหารสี่อย่างและซุปไว้ เธอเป็นเชฟและเจียงเฉินช่วยเธอ พวกเขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีเช่นเคย
ขณะที่ชิงหนิงกำลังคนซุปด้วยช้อน เจียงเฉินก็เข้ามาหาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ซุปไก่อีกแล้วเหรอ? มันเป็นรสชาติที่ฉันจะไม่มีวันลืม!”
ดวงตาที่มีน้ำตาคลอของชิงหนิงหันกลับมามองเขา “คุณยังอยากอยู่ในที่คุมขังหลังจากคลอดบุตรหรือไม่”
เจียงเฉินยิ้ม “จากนี้ไปก็จะถึงคราวของคุณแล้ว!”
หูของชิงหนิงแดงก่ำ และเธอไม่ได้ตอบสนองต่อคำพูดของเขา
อาหารถูกปรุงและวางลงบนโต๊ะ ชิงหนิงเปิดขวดไวน์อีกขวด เติมให้เจียงเฉิน แล้วรินใส่แก้วให้ตัวเอง “ฉันจะดื่มกับคุณ อย่าคิดว่าฉันจะดื่มไม่พอ!”
เจียงเฉินมองดูสถานการณ์นี้ หัวใจของเขาเต้นแรงและยกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนกำลังเข้าร่วมงานเลี้ยงหงเหมิน”
ชิงหนิงขมวดคิ้ว “คุณจะเชื่อฉันไหมถ้าฉันบอกว่าฉันวางยาคุณ?”
เจียงเฉินหัวเราะเบาๆ “ทำไมล่ะ คุณอยู่กับฉันไม่ได้ แต่คุณอยากตายกับฉันงั้นเหรอ คุณอยากฆ่าตัวตายเพราะความรักเพราะคุณชอบฉันงั้นเหรอ ไม่ต้องกังวล เรายังไม่ถึงจุดนั้น!”
ชิงหนิงหน้าแดงเมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ตั้งแต่เขารู้จักตัวตนของยูโยะ เขาก็ดูเหมือนเป็นคนละคน และสามารถปลุกเร้าอารมณ์ของเธอได้อย่างง่ายดายเสมอ
เธอไม่สามารถโต้แย้งกับเขาได้ ดังนั้นเธอจึงเพียงแค่เงียบ นั่งลง และจิบไวน์ใหญ่
เจียงเฉินรีบเอื้อมมือไปห้ามเธอและพูดติดตลกว่า “คุณยังไม่ได้พูดอะไรเลย แถมคุณยังดื่มเหล้าก่อนอีกต่างหาก นั่นไม่ใช่กฎ!”
ชิงหนิงวางแก้วไวน์ลงแล้วเม้มริมฝีปาก “งั้นให้ฉันพูดก่อน!”
เจียงเฉินพยักหน้า “ฉันกำลังฟังอยู่!”
หัวของ Qingning รู้สึกมึนงงเล็กน้อยจากไวน์ หรือบางทีอาจจะไม่ใช่เพราะไวน์ แต่เป็นเพราะจ้องมองอย่างลึกซึ้งของชายที่อยู่ตรงข้ามเธอ
นางครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดอย่างจริงใจว่า “สามปีก่อน ที่รัก ฉันเป็นคนทำให้คุณผิดหวัง ฉันรู้ว่าสิ่งที่ฉันทำนั้นผิด แม้ว่าคุณจะตำหนิฉัน ฉันก็จะไม่แก้ตัวใดๆ!”
เจียงเฉินมองดูเธออย่างสบายๆ ริมฝีปากบางของเขาโค้งขึ้นเล็กน้อย “ขอถามคุณหน่อยว่าคืนนั้นคุณมอบตัวให้ฉันเพราะคุณรู้สึกสงสารฉันหรือเพราะคุณรักฉันกันแน่ บอกความจริงมาสิ”
ภายใต้ดวงตาที่มืดมนและรอบรู้ของชายคนนี้ ชิงหนิงรู้สึกว่าความคิดที่ซ่อนอยู่ในใจของเธอไม่มีที่ไหนให้ซ่อนอีกต่อไปแล้ว และจึงเผลอพูดออกไปว่า “ฉันไม่ต้องการให้ซู่หยานประสบความสำเร็จ และฉันไม่ต้องการให้เธออยู่กับคุณ!”
“คุณชอบฉันเหรอ?” รอยยิ้มของเจียงเฉินลึกซึ้งยิ่งขึ้น “คุณเริ่มชอบฉันตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ดวงตาของชิงหนิงเคลื่อนไหวเล็กน้อย ราวกับว่าเขาคิดอย่างรอบคอบ จากนั้นจึงส่ายหัว “ฉันไม่รู้”
เจียงเฉินรู้สึกขบขันกับท่าทางโง่เขลาของเธอและถอนหายใจเบาๆ “โง่เขลา ฉันไม่เคยตำหนิคุณเลย คืนนั้นฉันคิดเสมอว่าเป็นคุณ ฉันมีความสุขและพอใจมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน เมื่อฉันตื่นขึ้นในวันรุ่งขึ้น ฉันพร้อมที่จะพาคุณกลับบ้าน แต่เมื่อฉันยกผ้าห่มขึ้น ฉันพบว่าเป็นซู่หยาน คุณนึกภาพออกไหมว่าฉันรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น”
ชิงหนิงขมวดคิ้ว รู้สึกเจ็บเล็กน้อยในใจ
เจียงเฉินกล่าวว่า “นี่คือสาเหตุที่ฉันโกรธ ความสุขของฉันถูกแช่อยู่ในน้ำเย็น ฉันรู้สึกขยะแขยงตัวเองในตอนนั้นด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าจะปล่อยความรู้สึกเกลียดตัวเองนี้ไปได้อย่างไร ดังนั้นฉันจึงระบายความโกรธของฉันกับคุณ!
ชิงหนิงก้มหัวลงและกล่าวว่า “ฉันขอโทษ!”
“คุณไม่ได้ผิด ไม่ต้องขอโทษหรอก!” เจียงเฉินจิบไวน์แล้วพูดเบาๆ “ขอบคุณมากที่ดูแลโยวโยว ยิ่งสามปีก่อนฉันเจ็บปวดมากเท่าไร ฉันก็ยิ่งมีความสุขมากขึ้นเท่านั้น!”
ชิงหนิงดื่มไวน์ที่เหลืออยู่ในแก้วจนหมด ดวงตาของเขาก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดง “ฉันรู้ว่าคุณทำเพื่อฉันมากมาย เงินหนึ่งแสนหยวน ความรักของพ่อ ฉันรู้ทุกอย่าง ฉันรู้สึกขอบคุณมาก แต่ก็รู้สึกไร้เรี่ยวแรงมากเช่นกัน ฉันไม่รู้จะตอบแทนคุณสำหรับความโปรดปรานมากมายขนาดนี้อย่างไร!”
หรือเป็นปราสาทเหล่านั้นที่ทำให้เธอประทับใจจนไม่อาจบรรยายเป็นคำพูด!
เจียงเฉินจ้องมองเธออย่างลึกซึ้ง “ถ้าอย่างนั้น จงก้าวมาหาฉันหนึ่งก้าว ก้าวเดียวเท่านั้น!”
ดวงตาของชิงหนิงมีความมืดมนและชื้นแฉะ “แต่ครอบครัวของคุณคงไม่ชอบที่เราอยู่ด้วยกัน คุณคงจะเหนื่อยมากหากต้องติดอยู่ตรงกลาง!”
เจียงเฉินพูดเบาๆ “ชิงหนิง มาที่นี่ มาที่นี่กับฉันสิ!”
ชิงหนิงมองดูดวงตาที่เปี่ยมความรักและอ่อนโยนของชายคนนั้น และไม่ลังเลเลย เธอจึงยืนขึ้นและเดินไปหาเขา
เจียงเฉินจับข้อมือเธอและขอให้เธอนั่งลงข้างๆ เขา เขาหันหน้ามาหาเธอ จับมือเธอ และจ้องมองดวงตาของเธออย่างจดจ่อ “คุณเชื่อใจฉันไหม? เชื่อว่าฉันรักใครคนเดียวเท่านั้น และเชื่อว่าฉันจะดูแลความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับครอบครัวของฉันได้”
ดวงตาของชิงหนิงสั่นไหวและเขาพยักหน้าโดยไม่ตั้งใจ
“แล้วคุณจะกลัวอะไรล่ะ ปล่อยให้ฉันจัดการทุกอย่างเองเถอะ สิ่งที่คุณต้องทำคือยืนหยัดอยู่ข้างหลังฉัน!” เจียงเฉินยกมือขึ้นและจับใบหน้าของเธอ “ฉันไม่ได้กลัวอะไรทั้งนั้น ฉันแค่กลัวว่าคุณจะไม่มั่นคงและจะผลักไสฉันออกไปอีก!”
ดวงตาของชิงหนิงมีความชัดเจน และหมอกในใจของเธอก็ดูเหมือนจะจางหายไปในพริบตา ดวงตาอันอ่อนโยนของชายผู้นี้เปรียบเสมือนแสงแดดที่สาดส่องเข้ามาในหัวใจของเธอ
เธอก็รู้สึกโล่งใจขึ้นมาอย่างกะทันหัน แม้ว่าเจียงเฉินจะเปลี่ยนใจในอนาคต เธอก็จะไม่เสียใจที่มองเขาด้วยความรักในเวลานี้ เธอจะไม่หันหลังกลับได้อย่างไรเมื่อชายคนนี้ตกหลุมรักเธอ!
“เว่ยชิงหนิง!” เจียงเฉินเอนตัวไปข้างหน้าและกดมือของเขาไว้ที่หน้าผากของเธอ “คุณบอกว่าคุณไม่ได้รักฉัน คุณรู้ว่ามันเจ็บปวดแค่ไหนสำหรับฉัน รู้ว่าฉันเป็นพ่อของยูยูและเป็นคนที่คุณลืมไม่ได้ และฉันก็มีความสุขและง่วงนอน คุณสามารถทรมานฉันจนแทบคลั่งได้อย่างง่ายดาย!”
ชิงหนิงเม้มริมฝีปากโดยไม่ได้ตั้งใจ ลดเสียงลงและพูดเบาๆ “ถึงแม้จะเป็นการทรมาน แต่คุณก็ไม่ใช่คนเดียวที่ถูกทรมาน!”
ดวงตาของเจียงเฉินลึกล้ำขึ้น และเขาจูบเธอที่ริมฝีปาก พูดอย่างอ่อนโยนว่า “โทษฉันสิ ตอนที่คุณมาหาฉันเมื่อสามปีก่อน ฉันคิดถึงคุณ คุณเกลียดฉันในช่วงสองปีที่อยู่ต่างประเทศหรือเปล่า”
ชิงหนิงส่ายหัวทันที “ไม่ ไม่เคย!”
เจียงเฉินรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อยในใจ “พรุ่งนี้ไปรับใบรับรองกันเถอะ!”
เขาต้องการที่จะรักเธอและเอาอกเอาใจเธออย่างเปิดเผย!
ชิงหนิงตกใจ “ใบรับรองอะไร”