by ซูซีมองขึ้นไปบนท้องฟ้ายามค่ำคืนที่กลับมาเงียบสงบอีกครั้งและยิ้มจางๆ “งานแต่งงานที่สมบูรณ์แบบ!”
หลิงจิ่วเจ๋อกอดเธอจากด้านหลังและพูดว่า “ฉันอยากจะสร้างงานแต่งงานของเราขึ้นมาใหม่!”
ซูซีหรี่ตาลง “พูดตรงๆ นะ ฉันไม่ได้มีไอเดียมากมายนัก!”
หลิงจิ่วเจ๋อก้มศีรษะลง “งั้นคุณก็คงพอใจแค่แต่งงานกับฉันแล้วใช่มั้ย?”
ซูซีหัวเราะเยาะความเย่อหยิ่งของชายคนนั้น แต่พยักหน้าอย่างจริงใจ “ใช่!”
หลิงจิ่วเจ๋อกอดเธอแน่น “ซีเป่าเอ๋อร์ ฉันไม่เคยรู้สึกว่าฤดูหนาวยาวนานขนาดนี้มาก่อน ฉันรอไม่ไหวแล้ว!”
แทบรอไม่ไหวให้ถึงฤดูใบไม้ผลิ แทบรอไม่ไหวที่จะเห็นซีเป่าเอ๋อสวมชุดแต่งงานให้เขา
ซูซีเอนหลังพิงแขน การแต่งงานเปรียบเสมือนน้ำตาลไอซิ่งบนเค้กสำหรับพวกเขา และตอนนี้เธอก็พอใจแล้ว
–
วันถัดไป
ตอนเที่ยง หลิงจิ่วเจ๋อพาซูซีและครอบครัวหลิงออกไปทานอาหารเย็นเพื่อพบปะสังสรรค์
ตระกูลหลิงรู้ล่วงหน้าว่าซูซีจะไปหยุนเฉิง จึงได้เตรียมของขวัญแต่งงานไว้ให้ตระกูลเจียงไว้แล้ว นอกจากนี้ ตามมารยาทการแต่งงานของซูซีและหลิงจิ่วเจ๋อ ญาติสนิทของตระกูลเจียงหลายคนก็เตรียมของขวัญแต่งงานไว้เช่นกัน
ก่อนอาหารเย็น ซูซี หยูจิง มารดาของหลิง และคนอื่นๆ คุยกันในห้องนั่งเล่นของห้องชุด แม่ของหลิงหยิบกล่องไม้มะฮอกกานีออกมายื่นให้ซูซี “เดิมทีนี่เป็นของขวัญปีใหม่ที่แม่เตรียมไว้ให้ แต่เนื่องจากเจ้ากับจิ่วเจ๋อจะไม่อยู่ที่เจียงเฉิงในช่วงปีใหม่ แม่จึงให้ไว้ล่วงหน้าแล้ว เจ้าเปิดได้ตั้งแต่วันแรกของปีใหม่”
ซูซีรับมันมาแล้วพูดว่า “ขอบคุณค่ะป้า!”
เธอรู้สึกผิดเล็กน้อย ครอบครัวหลิงอยากให้เธอมาอยู่บ้านนี้เสมอ แต่ไม่เพียงแต่เธอไม่ยอมรับคำเชิญเท่านั้น เธอยังลักพาตัวหลิงจิ่วเจ๋อไปยังหยุนเฉิงอีกด้วย
แม่หลิงดูเหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่ จึงตบมือเธอเบาๆ อย่างรักใคร่ “คุณปู่เจียงต้องการคุณมากกว่า พวกเราเหนื่อยกันหมดแล้ว เดิมทีพ่อของจิ่วเจ๋ออยากให้เราอยู่ด้วยกันที่หยุนเฉิง แต่ที่ปักกิ่งมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่าง อาจจะมีคนมาที่บ้านเรา เราจึงไปไม่ได้ กรุณาอธิบายให้คุณปู่เจียงฟังแทนเราด้วย”
ซูซีเหวินยิ้ม “ตกลง”
หยูจิงและภรรยาของเขาเตรียมของขวัญปีใหม่ให้กับซูซี แต่ซูซียึดมันไปและพูดว่า “ฉันซาบซึ้งใจมากนะพี่สะใภ้”
หยูจิงยิ้มและกล่าวว่า “เก็บไว้เถอะ ฉันกับหยูเย่เตรียมไว้สามชุด ชุดหนึ่งสำหรับคุณ และอีกสองชุดสำหรับหยินนัวและยี่หาง”
หลิงอี้นัวหัวเราะข้างๆ เขา “แม่ คุณอยู่หลังผมมาหนึ่งรุ่นแล้ว ใช่ไหม”
ดวงตาของหยูจิงอ่อนโยน “ฉันอดไม่ได้จริงๆ ในสายตาฉัน ซูซีก็เป็นเด็กเหมือนกับเธอ ฉันอยากจะตามใจเธอ”
ทุกคนหัวเราะ และซูซีก็รับของขวัญปีใหม่ของยูจิง
ในเวลานั้น ซูซียังได้เตรียมของขวัญบางอย่างให้กับหลิงอี้หางและหลิงอี้นัวด้วย
ชุดอุปกรณ์เล่นเกมของหลิงอี้หางที่ซูซีขอให้เจี้ยนโมช่วยหามาให้ มันเจ๋งสุดๆ และทำให้ทุกคนตะลึงได้เลยทีเดียว!
สร้อยคอที่มอบให้กับหลิงอี้นัวเป็นสร้อยคอ霥㹓ที่เธอออกแบบเอง
หลิงอี้นัวเก็บมันอย่างระมัดระวังและพูดติดตลกว่า “สร้อยคอที่ป้าคนที่สองของฉันออกแบบเป็นสมบัติล้ำค่า ฉันต้องรักษามันไว้ให้ดี!”
ซูซียิ้มอย่างอ่อนโยน เมื่อเห็นว่ามีเพียงสองคนนี้ เธอจึงถามว่า “ซือเหยียนเป็นยังไงบ้าง”
เมื่อพูดถึง Si Yan ดวงตาของ Ling Yinuo ก็อ่อนลงทันทีและเขาก็ยิ้ม “ไม่เลว อย่างน้อยเขาก็ไม่ซ่อนตัวจากฉันอีกต่อไป และตอนนี้เราก็เข้ากันได้เหมือนเพื่อน”
ซูซีพยักหน้า “เยี่ยมมาก เราเริ่มต้นกันในฐานะเพื่อน และหลังจากการเดินทางอันยาวนาน เราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันอีกครั้ง เยี่ยมมาก!”
หลิงอี้นัวโกรธมากจนเธอหัวเราะออกมา “คุณหัวเราะเยาะฉันเหรอ?”
ซูซีส่ายหัว “ไม่ ฉันชื่นชมความกล้าหาญของคุณ!”
หลิงอี้นัวยักไหล่ “คุณพูดได้เลยว่าฉันเป็นคนหน้าด้าน!”
ซูซีมองไปที่หลิงอี้นัวพลางหัวเราะเยาะตัวเอง รู้สึกทุกข์ใจเล็กน้อย “คุณรู้สึกเหนื่อยไหม?”
หลิงอี้นัวยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ “ไม่ยากหรอก เวลาทำงาน แค่คิดถึงการได้เจอเขาหลังเลิกงานหรือวันหยุดสุดสัปดาห์ หัวใจฉันก็เปี่ยมไปด้วยความหวัง ฉันชอบความรู้สึกของความรักแบบซ่อนเร้นแบบนี้”
ซูซีถามว่า “แต่ถ้าเขายังไม่ชอบล่ะ?”
“ไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่เขายังไม่มีใครที่ชอบ ฉันก็จะคอยกวนใจเขาต่อไป ยังไงฉันก็อายุน้อยกว่าเขาอยู่แล้ว!” หลิงอี้นัวพูดอย่างภาคภูมิใจ “มาดูกันว่าสุดท้ายแล้วใครจะอยู่ได้นานกว่ากัน!”
เมื่อมองไปที่รอยยิ้มที่มั่นใจของหญิงสาว ซูซีก็รู้สึกทันทีว่าแม้ว่าหลิงอี้นัวจะดูบอบบาง แต่เธอก็มีพลังที่แข็งแกร่งมากซ่อนอยู่ในร่างกายของเธอ
เธอจะพูดอะไรได้อีกล่ะ เธอแค่มองให้กำลังใจแล้วพูดว่า “เงินนิดหน่อยนั่น หวังว่าเธอจะได้สิ่งที่ต้องการนะ!”
“โอเค ฉันหวังว่าฉันจะได้หินแข็งนี้มา!” หลิงอี้นัวเต็มไปด้วยความมั่นใจ
–
เมื่อคืนเซิ่งหยางหยางเพิ่งดื่มแอลกอฮอล์ไป เมามากไปหน่อย เธอตื่นตอนเที่ยงแล้วโทรหาซูซีทันที
“ซีเป่าเอ๋อร์ เจ้าจะไปแล้วหรือ?”
ซูซีเพิ่งมาถึงราชสำนัก “ไม่ ฉันทานอาหารเย็นกับตระกูลหลิงแล้ว และจะไปสนามบินทีหลัง”
“เอาล่ะ ฉันจะไปสนามบินทันที” เซิงหยางหยางลุกขึ้นอย่างรีบร้อน
“ไม่จำเป็นต้องมาหรอก แค่พักผ่อนให้สบายก็พอ” ซูซีเตือนเธอ “อย่าลืมทูน่านนะ”
เซิ่งหยางหยางตบหน้าผากของเธอและพูดว่า “ฉันยังไม่ได้โทรหาทูนหนานเลย ฉันจะโทรหาเขาเดี๋ยวนี้เลย!”
“ดี!”
เซิ่งหยางหยางวางสายโทรศัพท์และเงยหน้าขึ้นมองลู่เซิ่งที่ยืนอยู่ที่ประตูพร้อมกับถ้วยชาที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลายในมือ
เธอใช้ห้านิ้วสางผมยาวของเธอ หวีขึ้นด้านบน และยิ้มด้วยตาที่หรี่ลง “คุณลู่ สวัสดีตอนเช้าค่ะ!”
“คุณหมายความว่าเช้าเหรอ? คุณรู้ไหมว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว?” ลู่ซิงเซิงเหลือบมองเธอ
เซิ่งหยางหยางลุกจากเตียง เดินเข้าไปหาเขาและกอดเขาไว้ “เมื่อวานฉันมีความสุขมากจนเผลอไผลไป โปรดยกโทษให้ฉันด้วยเถิด คุณลู่!”
เธอนึกเรื่องบางอย่างขึ้นมาได้ทันที และถามด้วยความประหลาดใจว่า “เราได้ใช้มาตรการอะไรเมื่อคืนนี้หรือเปล่า?”
“คุณคิดยังไง” ลู่เฉินเซิงเยาะเย้ย “คนที่เมาคือคุณ ไม่ใช่ฉัน!”
เซิ่งหยางหยางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ใบหน้าอันงดงามของเธอเปล่งประกายเจิดจรัสท่ามกลางแสงแดด เธอกอดลู่เซิ่งและพูดอย่างเจ้าชู้ว่า “ฉันสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย!”
หลู่เซิงมองเธออย่างใจเย็น “ถ้ามีครั้งหน้า เราจะไม่เตรียมตัวตั้งครรภ์ ฉันจะปล่อยให้เธอเล่นตามใจชอบ ฉันจะไปเป็นเพื่อนเธอเอง เราจะคุยกันเรื่องนี้เมื่อเธอมีความสุขแล้ว!”
เฉิงหยางหยางมองดูเขาด้วยความสงสัย “จริงเหรอ?”
“จริงเหรอ!” ลู่เซิงพูดอย่างใจเย็น “แต่ก่อนหน้านั้น เราบอกพ่อแม่สามีฉันล่วงหน้าแล้วนะ อย่าให้พวกเขาคิดว่าเป็นความผิดของฉันที่เธอไม่ท้องมานานขนาดนี้นะ!”
เซิ่งหยางหยางไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี จึงกอดเขาไว้ “ฉันรู้จริงๆ ว่าฉันผิด ฉันสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย!”
ลู่เซิงรู้ว่านี่คือผลจากความเอาแต่ใจของเขา เขาจึงหยุดดุเธอและยกมือขึ้นลูบหัวเธอ “ปวดหัวเหรอ? ดื่มซุปแก้เมาค้างก่อน แล้วค่อยลงไปกินข้าว”
“เอาล่ะ ฉันจะโทรหาทูนันแล้วฉันจะพบคุณทีหลัง!”
ลู่อี้เซิงโน้มตัวเข้ามาจูบเธอที่ริมฝีปาก โดยพูดเสียงเบาลง “ฉันจะรอคุณอยู่ข้างล่าง”
เซิ่งหยางหยางกอดเขาและจูบเขาครู่หนึ่งก่อนจะปล่อยเขาลงบันไดและโทรศัพท์หาเธอเอง
–
เจียง ทูนหนานเชิญลูกค้าเก่ามาทานอาหารมื้อด่วนในตอนเที่ยงและพูดคุยเกี่ยวกับรายละเอียดบางส่วนของความร่วมมือ
หลังจากที่เธอมาถึง Xiaomi ก็ชงกาแฟให้เธอและพูดว่า “คุณยุ่งมาตลอดทั้งเช้าแล้ว พักผ่อนสักหน่อยก่อนจะกลับไปทำงาน!”
“ไม่เป็นไร!” เจียงถู่หนานจิบกาแฟพลางมองเอกสารในมือ “ซูหลินจะเป็นคนดูแลการประชุมบ่ายที่เฉียนเหอใช่ไหม? ฉันจะไปอยู่กับเธอทั้งวัน และบังเอิญว่าฉันกำลังจะเซ็นสัญญาความร่วมมือกับคนจากเฉียนเหอพอดี”
“โอเค!” Xiaomi ตอบกลับ
ทั้งสองคุยกันเรื่องงานสักพัก และ Xiaomi ก็พูดว่า “ว่าแต่ เมื่อวันก่อน Qin Yun จากกรมศุลกากรมาหาฉันและบอกว่าเธอต้องการกลับบ้านเร็ว และถามว่าฉันอนุมัติได้ไหม”
เจียง ทูนหนานพยักหน้า “แน่นอน ตราบใดที่คุณทำงานเสร็จ คุณก็สามารถกลับบ้านเร็วในช่วงวันหยุดได้ และฉันจะให้โบนัสสิ้นปีแก่พวกเขาทั้งหมดก่อนที่คุณจะกลับบ้าน”
Xiaomi พูดอย่างมีความสุข “โอเค ฉันจะแจ้งให้เธอทราบในช่วงบ่ายนี้”
เธอพลิกตาแล้วถามอย่างระมัดระวัง “เจ้านาย แล้วคุณล่ะ ไปไหนมา?”