by เฉินซินเยว่พูดด้วยความตื่นตระหนก “ยังไงก็เถอะ ฉันค่อนข้างกลัวนะ แต่ถ้าฉันแจ้งตำรวจก็ไม่มีหลักฐาน และตำรวจก็จับเขาไม่ได้แน่นอน ฉันกลัวว่าเขาจะตอบโต้ฉันในอนาคต”
โจวรุ่ยเซินกล่าวว่า “ถ้าอย่างนั้นก็รีบย้ายออกไปซะ และอย่าอยู่ที่นี่อีกต่อไป!”
“ฉันจ่ายค่าเช่าไปครึ่งปีแล้ว ยากที่จะคืน แถมยังใกล้บริษัทฉันอีกต่างหาก สุดท้ายฉันก็เช่าบ้านอยู่ที่นี่ เลยทนไม่ไหวที่จะจากไป!” เสิ่นซินเยว่มองอย่างหมดหนทางและน่าสงสาร
“คราวหน้าคุณควรจะระวังตัวให้มากกว่านี้ และโทรหาฉันหากเกิดอะไรขึ้น” โจว รุ่ยเซินกล่าวด้วยความกังวล
เฉินซินเยว่ลังเลและพูดว่า “ฉันกลัวว่านางสาวเจียงจะไม่สบายใจหากฉันตีเธอมากเกินไป!”
โจวรุ่ยเซินกล่าวว่า “เจ้ามาที่เจียงเฉิงเพื่อมาขอหลบภัยกับข้า เจ้าไม่มีญาติหรือเพื่อนอยู่ที่นี่เลย เป็นเรื่องธรรมดาที่ข้าจะต้องช่วยเหลือเจ้า! เจียงเจียงเป็นคนเอาใจใส่และจะไม่โกรธเคืองเรื่องนี้”
“ใช่แล้ว คุณเจียงเป็นคนดีจริงๆ คุณโชคดีมากนะพี่ชาย!” เฉินซินเยว่ยิ้มอย่างไร้เดียงสา
โจว รุ่ยเซินยิ้มจางๆ “ใช่!”
ทั้งสองคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเงียบลงทันที เสิ่นซินเยว่ดันแก้วน้ำไปข้างหน้าแล้วพูดว่า “พี่ชาย ดื่มน้ำหน่อย!”
เป็นเวลาดึกแล้ว มีชายหญิงอยู่กันตามลำพัง โจวรุ่ยเซินก็รู้สึกว่าไม่เหมาะสม ดังนั้นเขาจึงยืนขึ้นและพูดว่า “ไม่จำเป็น ที่นี่คุณไม่มีอะไร ฉันจะไป!”
“พี่ชาย คุณช่วยอยู่กับฉันสักพักได้ไหม” เฉินซินเยว่มองเขาอย่างขี้อาย “ฉันกลัวว่าตอนนี้ฉันอยู่บ้านคนเดียว คุณช่วยอยู่กับฉันสักพักได้ไหม”
โจว รุ่ยเซินลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “โอเค งั้นฉันจะอยู่พักหนึ่ง เผื่อว่าผู้ชายคนนั้นจะกลับมาอีก”
“ขอบคุณพี่ชาย!” เฉินซินเยว่ยิ้มทันที รอยยิ้มของเธอช่างหวานและน่ารัก
“ด้วยความยินดี ฉันจะดูแลคุณเอง!”
เฉินซินเยว่ลุกขึ้นยืน “คุณนั่งลงก่อน ฉันจะไปอาบน้ำ”
โจวรุ่ยเซินรู้สึกอบอุ่นในใจ จึงพยักหน้าอย่างใจเย็น “โอเค ไปเถอะ ฉันอยู่นี่แล้ว ไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น!”
“อืม!” เฉินซินเยว่จ้องมองเขาอย่างลึกซึ้ง ก้มตาลง และเดินไปยังห้องนอน
แอร์ในห้องเปิดอยู่ โจวรุ่ยเซินรู้สึกปากแห้ง จึงจิบน้ำแล้วส่งข้อความไปหาเจียงเจียงว่า “เจียงเจียง ผมยุ่งกับงานจนดึกแล้ว คุณเข้านอนเร็วเถอะ พรุ่งนี้ผมจะไปหาคุณ!”
สองนาทีต่อมา เจียงเจียงส่งข้อความมาว่า “ฉันสบายดี อย่าเหนื่อยเกินไป ดูแลตัวเองด้วย”
โจวรุ่ยเซิน [โอเค ฉันจะไปพบคุณพรุ่งนี้เช้า]
เจียงเจียง [ราตรีสวัสดิ์]
โจวรุ่ยเซินวางโทรศัพท์ลง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู สีหน้าของเขาแข็งค้าง เขาลุกขึ้นยืนและเดินไปที่ประตู
เขาหยุดอยู่ที่ประตูและมองออกไปผ่านช่องมอง และทันใดนั้นก็เห็นชายคนหนึ่งสวมแจ็คเก็ตขนเป็ดสีดำและหมวกเบสบอลยืนอยู่หน้าประตู
เขาเปิดประตูอย่างรุนแรงและตะโกนอย่างเย็นชาว่า “คุณต้องการทำอะไร?”
ชายที่สวมหมวกทรงสูงตกใจ ถอยหลังหนึ่งก้าวแล้วถามว่า “คุณเป็นใคร”
“ฉันเป็นแฟนของซินเยว่ ถ้าแกกล้ามายุ่งกับเขาอีก ฉันจะหักขาแก!” โจวรุ่ยเซินทำสีหน้าดุร้าย
ชายผู้สวมหมวกเบสบอลหันหลังแล้ววิ่งหนีไป
“ใครเหรอ” เฉินซินเยว่เดินเข้ามาในชุดนอนและถามด้วยความประหลาดใจ
“ผู้ชายวัยยี่สิบกว่าๆ สวมเสื้อแจ็คเก็ตสีดำและหมวกเบสบอล ใช่เขาหรือเปล่า” โจว รุ่ยเซินถาม
“เป็นเขา!” เสิ่นซินเยว่พยักหน้าอย่างกังวล “เขาพูดอะไร?”
“ฉันไม่ได้พูดอะไรเลย ฉันแค่ทำให้เขาตกใจหนีไป!”
“เขาจะกลับมาอีกครั้ง!” เฉินซินเยว่กลัวมากจนเกือบจะร้องไห้
โจวรุ่ยเซินพูดอย่างรีบร้อน “ไม่สำคัญหรอก ฉันเตือนเขาไปแล้ว!”
“เตือนไปก็ไม่มีประโยชน์หรอก ฉันเตือนเขาไปหลายครั้งแล้ว!” น้ำตาของเสิ่นซินเยว่เอ่อคลอ ดูซาบซึ้งใจเหลือเกิน “ข้าควรทำอย่างไรดี พี่ชาย ข้าควรทำอย่างไรดี”
“ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่ที่นี่!” โจวรุ่ยเซินรีบปลอบใจ
เฉินซินเยว่รีบวิ่งเข้าไปกอดเขาอย่างช่วยไม่ได้ “พี่ชาย เป็นเรื่องดีที่คุณอยู่ที่นี่ ไม่งั้นถ้าเขาบุกเข้ามา…”
“ไม่นะ จำไว้ว่าอย่าเปิดประตูง่ายๆ!” โจวรุ่ยเซินปลอบใจเขา
หญิงสาวเพิ่งอาบน้ำเสร็จ เหลือเพียงชุดนอนบางๆ กอดร่างอันอบอุ่นและนุ่มนวลไว้ในอ้อมแขน ร่างของโจวรุ่ยเซินตึงเครียด หัวใจเต้นแรง
ตอนที่เขากับเจียงเจียงคบกัน สิ่งที่ใกล้ชิดที่สุดที่พวกเขาทำคือการจูบ ประการแรก เขาทุ่มเทความคิดทั้งหมดให้กับบริษัท ไม่ชอบมีเซ็กส์ระหว่างชายหญิง และไม่ได้มีอารมณ์ร่วม ประการที่สอง เจียงเจียงต่างหากที่เป็นคนเริ่มจีบเขา เขารู้ว่าเจียงเจียงกำลังหลงใหลเขา จึงไม่ต้องการใช้สิ่งนี้มาสร้างความสัมพันธ์ที่มั่นคง ยิ่งไปกว่านั้น เขาเชื่อเสมอว่าผู้ชายที่ใช้ร่างกายสร้างความรู้สึกเป็นพวกสารเลว และเขาก็ไม่ชอบที่จะทำเช่นนั้น
แต่แล้ววันหนึ่ง ขณะที่เขาอุ้ม Shen Xinyue เขาก็รู้สึกถึงบางอย่างจริงๆ
เขาผลัก Shen Xinyue ออกไปทันที ดวงตาของเขาสั่นไหว และพูดด้วยน้ำเสียงไม่แยแสว่า “อย่ากลัว ถ้าเขากล้ากลับมาอีก เราจะโทรแจ้งตำรวจและแจ้งความว่าเขาถูกคุกคาม!”
เฉินซินเยว่พยักหน้าอย่างลังเล “พี่ชาย คืนนี้คุณไม่ดึกได้ไหม?”
“อะไรนะ” โจวรุ่ยเซินตกตะลึง
“อย่าเข้าใจฉันผิด คุณสามารถนอนในห้องนอนได้ ส่วนฉันจะนอนบนโซฟา ฉันแค่กลัวเกินไป!” เฉินซินเยว่รีบอธิบาย
โจว รุ่ยเซินลังเล “นี่ไม่ใช่ความคิดที่ดี ทำไมฉันไม่ขอให้เลสเบี้ยนจากบริษัทไปเป็นเพื่อนคุณล่ะ!”
“ดึกมากแล้ว ฉันไม่อยากรบกวนคนอื่น” เฉินซินเยว่ก้มหน้าลงพูดเบาๆ “ช่างเถอะ พี่ชาย เชิญตามสบายเลย แย่ที่สุดพรุ่งนี้คืนนี้ฉันคงนอนไม่หลับ ยังไงก็เถอะ พรุ่งนี้ก็สุดสัปดาห์แล้ว ฉันก็ไม่ต้องไปทำงาน”
โจวรุ่ยเซินขมวดคิ้วแน่น ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดอย่างใจเย็นว่า “ตกลง ฉันจะอยู่ต่อ ฉันจะนอนโซฟา ส่วนเธอนอนในห้องนอน”
“ฉันจะให้คุณนอนบนโซฟาได้ยังไง?”
“เอาล่ะ!” โจวรุ่ยเซินขัดจังหวะเสียงหัวเราะของเธอ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “หยุดเถียงกันเถอะ ถ้าอยากให้ฉันอยู่ต่อก็ไปนอนให้สบาย ไม่งั้นเราสองคนคงนอนไม่หลับแน่”
เฉินซินเยว่มองชายคนนั้นด้วยดวงตาที่สดใส กัดริมฝีปากแล้วกล่าวอย่างขอบคุณ “ขอบคุณมาก ศิษย์พี่ หากคุณเจียงเข้าใจผิด ผมจะอธิบายให้ฟังเอง”
“ไม่จำเป็น เราทำเรื่องนี้กันอย่างเปิดเผย มีอะไรต้องอธิบายอีก?” โจวรุ่ยเซินไม่สนใจ “ไปนอนได้แล้ว!”
“ฉันจะไปเอาผ้าห่มมาให้!” เสิ่นซินเยว่หัวเราะลั่น ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอน เธอสวมชุดนอนสีดำสุดเซ็กซี่พลางบิดเอวไปมาขณะเดิน
หัวใจของโจวรุ่ยเซินเต้นแรงขึ้น เขาจึงหันศีรษะและมองไปทางอื่นทันที
–
ฉินจุนมีงานสังสรรค์ตอนเย็น แต่กลับเหม่อลอยตลอดเวลา เขากลับถึงบ้านดึกมาก เปิดไฟ จิตใจจดจ่ออยู่กับภาพเจียงเจียงนอนอยู่บนเตียง
เขานั่งอยู่ที่ระเบียงพร้อมโทรศัพท์มือถือและลังเลอยู่นานก่อนที่จะตัดสินใจโทรหาเธอ
เขาแค่อยากรู้ว่าเธอรู้สึกดีขึ้นไหม?
โทรศัพท์ดังจนเกือบจะวางสายก่อนจะรับสาย เสียงอ่อนแรงของเจียงเจียงดังขึ้น “จุนจุน!”
ฉินจุนขมวดคิ้วทันที “คุณเป็นไข้อีกแล้วเหรอ?”
เจียงเจียงยกมือขึ้นและแตะหน้าผากของเขา “บางที!”
ฉินจุนถามด้วยเสียงทุ้มลึก “โจวรุ่ยเซินอยู่ที่ไหน”
เจียงเจียงไม่ได้พูดอะไร
ฉินจุนมีสีหน้าเคร่งขรึม “คืนนี้คุณกินข้าวเย็นหรือเปล่า?”
เจียงเจียงลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกระซิบว่า “ฉันไม่หิว”
ดวงตาของฉินจุนหม่นหมองและเย็นชา บางทีอาจเป็นเพราะเขาหงุดหงิดเกินไป มือที่ถือโทรศัพท์ซีดเผือด เขาโกรธมาก เขาไม่รู้ว่าโกรธที่เจียงเจียงไม่ดูแลตัวเอง หรือโจวรุ่ยเซินเมินเจียงเจียงแบบนี้
เขาไม่อยากพูดอะไรมากทางโทรศัพท์ ดังนั้นเขาจึงวางโทรศัพท์แล้วเดินออกไป
ฉินจุนเปิดประตูแล้วเดินออกไป สัมผัสได้ถึงอากาศเย็นๆ ข้างนอก เขาสงบลงเล็กน้อย
เขาหยุดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงเรียกซูซี