by หลี่ เจิ้งเต่า “คุณอยู่ที่นิทรรศการศิลปะหรือเปล่า? เดิมทีฉันอยากโทรหาคุณ แต่สองวันนี้ฉันยุ่งกับนิทรรศการศิลปะจนลืมบอกคุณ ใช่ ด้วยเหตุผลบางประการ ภาพวาดของคุณจึงถูกถอนออก”
ศีรษะของซู่ถงส่งเสียงพึมพำ ใบหน้าของเขาซีดเซียวไปทั้งตัวของเขาชา และเขาพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า “สิ่งนี้จะเกิดขึ้นได้อย่างไร? ยังไม่ได้รับการยืนยันหรือ? เรามาดูมันเมื่อวานนี้ ทำไมมันถึงเปลี่ยนไป” หลังจากผ่านไปเพียงวันเดียว?”
หลี่เจิ้งกล่าวขอโทษ “นั่นเป็นความจริง ฉันช่วยไม่ได้ มันเป็นความผิดของฉันที่ฉันไม่ได้บอกคุณก่อนหน้านี้”
ซู่ตงหลั่งน้ำตาและสำลัก “เราคุยกันอีกไม่ได้เหรอ?”
หลี่เจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไม่! แต่มันไม่สำคัญ คุณยังเด็ก คุณจะยังมีโอกาสในอนาคต ดังนั้นอย่าจริงจังกับมันมากเกินไป”
“อะไรนะ?” ใบหน้าของเฉินหยวนเปลี่ยนไปอย่างมาก “คุณไม่พูดสิ่งที่ได้รับการยืนยันแล้วเหรอ ทำไมมันถึงเปลี่ยนไปล่ะ”
ซูตงร้องไห้อย่างเสียใจ “อาจารย์หลี่บอกว่าภาพวาดของฉันถูกเลือก ฉันมาดูมันเมื่อวานนี้ และมันถูกแขวนไว้ในนิทรรศการจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันถึงถูกลบออกไปอีก”
สีหน้าของเฉิน หยวนเปลี่ยนไปอย่างน่าเกลียดมาก และเสียงของเธอก็เฉียบคม “ฉันจะโทรหาหลี่เจิ้งแล้วถามว่าเกิดอะไรขึ้น?”
ซูตงร้องไห้ออกมา และหลี่เจิ้งก็ปลอบเธออีกสองสามคำก่อนที่จะวางสาย
เมื่อเฉิน หยวนเห็นปฏิกิริยาของซูตง เธอก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เธอรีบดึงเธอออกไปและถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกว่า “เกิดอะไรขึ้น”
ซูตงหลั่งน้ำตา ปิดปากแล้วพูดว่า “อาจารย์หลี่บอกว่าภาพวาดของฉันถูกถอนออก!”
สีหน้าของซูเจิ้งหรงก็ไม่ดีเช่นกัน “เราไม่สามารถทำอะไรได้ เราทำได้เพียงหาข้อแก้ตัวเพื่อจัดการกับมันก่อน”
“จะจัดการกับมันอย่างไร” เฉิน หยวนพูดด้วยความโกรธ ความผิดหวัง ความวิตกกังวล และความโกรธอยู่ในใจของเธอ
เธอรู้สึกเขินอายมากในงานเลี้ยงวันเกิดของครอบครัวฝางครั้งที่แล้ว เธอคิดว่าเธอสามารถเอาชนะใจคนอื่นได้ผ่านนิทรรศการศิลปะ แต่เธอไม่คิดว่าครั้งนี้จะน่าเขินไปกว่านี้อีกแล้ว <br/>
ซูเจิ้งหรงรีบจับมือเธอไว้ “ใจเย็นๆ คุณกล้าถามอาจารย์หลี่หรือเปล่า? คุณจะทำลายอนาคตของตงถงหรือเปล่า?”
เฉิน หยวนพูดด้วยความโกรธว่า “ฉันควรทำอย่างไรดี ฉันพาคนมาชมภาพวาดของตงถงมามากมาย และตอนนี้ฉันบอกว่าภาพวาดถูกถอนออกแล้ว ฉันจะอธิบายได้อย่างไร! ฉันจะมีเงินพอที่จะโยนคนตัวใหญ่ขนาดนี้ทิ้งไปได้อย่างไร? พวกเขาคิดถึงเราเหรอ?” ?”
ซูตงร้องไห้หนักยิ่งขึ้น
เฉิน หยวนกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “หากไม่มีนิทรรศการ ทำไมฉันจะต้องเชิญคุณมาตบหน้าตัวเองด้วย”
หญิงสาวหัวเราะแห้งๆ แล้วพูดว่า “ใครจะรู้ล่ะ”
นางเจิ้งออกมาเพื่อคลี่คลาย “ไม่สำคัญ เราไม่ได้มาที่นี่โดยเปล่าประโยชน์ มีภาพวาดที่สวยงามมากมาย และวันนี้ก็ทำให้ตาสว่าง”
“เกิดอะไรขึ้น” นางเจิ้งและคนอื่นๆ เข้ามาถามด้วยความตกใจ
เฉิน หยวน ขวางซูตงไว้ข้างหลังเธอทันทีและฝืนยิ้ม “เมื่อกี้เราโทรหาหลี่ เจิ้ง อาจารย์ของตงตง เขาบอกว่าเจ้าหน้าที่ทำให้ภาพวาดของตงตงเปื้อนโดยไม่ตั้งใจและกำลังซ่อมแซมอยู่ แม้ว่าจะซ่อมแซมได้ก็ตาม มันก็จะซ่อมแซมได้ จัดแสดงอีกสองวันต่อมา ฉันเสียใจจริงๆ ที่การเดินทางของทุกคนไร้ประโยชน์”
ทุกคนต่างตกตะลึง และบางคนอดไม่ได้ที่จะเยาะเย้ย “สำหรับนิทรรศการศิลปะที่ยิ่งใหญ่เช่นนี้ พนักงานทุกคนเป็นมืออาชีพ คุณจะประมาทได้อย่างไร เป็นไปได้ไหมว่าภาพวาดของซูตงไม่ได้จัดแสดงเลย?”
นางเจิ้งยิ้มและพูดว่า “นางหลิวเป็นคนพูดตรงไปตรงมาเสมอ อย่าไปใส่ใจ”
หลังจากพูดอย่างนั้นเธอก็หันหลังกลับและจากไป
เฉินหยวนตัวสั่นด้วยความโกรธและอยากจะตามทันและตบเธอสองครั้ง
หญิงสาวจากเมื่อก่อนไร้ความปราณี “ทำไมคุณถึงเปิดตาล่ะ? ฉันไม่อยากมาตั้งแต่แรก ฉันแค่ให้หน้าเขาเฉยๆ เพราะมีคนยืนกรานจะอวดดี นี่มันเสียความพยายามจริงๆ!”
เฉิน หยวน มองดูการแสดงออกของนางเจิ้ง และเธอก็รู้สึกยินดีกับความโชคร้ายของเธออย่างชัดเจน และเธอรู้สึกหดหู่มากยิ่งขึ้น
เมื่อเห็นว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพื่อนร่วมชั้นสองคนของซูตงก็กล่าวลา “ซูตง เรามีอย่างอื่นที่ต้องทำ เราไปกันก่อน”