Category: พระสวามีหมอศักดิ์สิทธิ์ ผู้ไม่มีใครเทียบได้

พระสนมจักรพรรดินีพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่า “คุณ คุณ คุณ” เป็นเวลานานจนทำให้นางไร้เหตุผลโดยสิ้นเชิง นางไม่สามารถชนะการโต้เถียงกับหยุนหลิงได้จริงๆ และนางยังโกรธมากจนนางดึงแส้เงินอันเรียวบางและสวยงามออกมาจากเข็มขัดเอวของนาง พระสนมเอกของจักรพรรดิเป็นหญิงชราอารมณ์ร้อนเมื่อครั้งยังสาว และแส้ชิ้นนี้เป็นของขวัญที่จักรพรรดิจ้าวเหรินมอบให้กับเธอเมื่อครั้งที่พระองค์ยังเป็นเจ้าชาย ถึงแม้จะเป็นแค่ของตกแต่งแต่ถ้าโดนก็อาจเจ็บได้ …

ขณะที่พูดถึงขาของลูกชาย พระสนมซึ่งกำลังสับสนอยู่ขณะนี้ ก็ฟื้นสติขึ้นมาได้อย่างรวดเร็ว “เนื่องจากท่านมีความรู้ด้านการแพทย์ จึงเป็นหน้าที่ของท่านที่จะรักษาขาของแพทย์หลวง ท่านกล้าที่จะบ่นเรื่องนี้หรือ ท่านพยายามขู่ข้าหรือ” ในที่สุดหยุนหลิงก็เข้าใจว่าวิธีคิดของพระสนมเอกนั้นแตกต่างจากคนอื่น เธออยู่ในตำแหน่งสูงมาเป็นเวลานานและรู้สึกว่าเป็นเรื่องปกติที่คนอื่นจะทำให้เธอพอใจและทำสิ่งต่างๆ ให้เธอ …

วันนี้เป็นวันเปิดร้าน “ร้านขายยาโย่วเจียน” ตามแผน หยุนหลิงเตรียมแต่งตัวอย่างประณีตและแสดงหน้าไปที่ประตูร้านขายยา เพื่อประชาสัมพันธ์ ณ จุดนั้นว่า “น้ำวิเศษ” รักษาอาการหน้าของเธอและทำให้ร้านขายยามีชื่อเสียงในชั่วข้ามคืน แม้ว่าจะสงสัยว่านี่เป็นการโฆษณาที่เป็นเท็จ …

การเปิดร้านขายยาและการจัดหาพนักงานทั้งหมดได้รับการจัดการโดยเสี่ยวปี้เฉิง หยุนหลิงยืมชื่อเสียงของท่านลอร์ดหวู่อันมาเพียงเท่านั้น และประกาศต่อสาธารณชนว่านี่คือร้านขายยาที่เธอและท่านลอร์ดหวู่อันร่วมกันเปิด เธอไม่เก่งเรื่องการตั้งชื่อและขี้เกียจเกินกว่าจะคิดชื่อร้านขายยา ดังนั้นเธอจึงตั้งชื่อร้านแบบผ่านๆ ว่า “ร้านขายยา Youjian” ไม่กี่วันก่อนเปิดร้าน เสี่ยวปีเฉิงก็ไปตรวจสอบร้านขายยากับเธอด้วย …

หลินซินไม่เข้าใจว่าหยุนหลิงมีเสน่ห์ขนาดไหน ถึงทำให้เจ้าชายจิงผู้ยิ่งใหญ่ทำอะไรเพื่อเธอได้มากมายขนาดนี้ เขาไม่ลังเลที่จะเข้าไปในพระราชวังเพื่อต่อต้านจักรพรรดิจ้าวเหรินโดยตรง และถึงขั้นเสียหน้าต่อหน้าเจ้าหน้าที่พลเรือนและทหารอีกด้วย มันเหมือนโดนเข้าสิง ไม่มีใครในคฤหาสน์ของเจ้าชายจิงสนใจความสงสัยและการไม่เห็นด้วยของเธอ เพราะทุกคนอยู่ในอารมณ์ดีเนื่องมาจากการกลับมาของนายหญิงและนายหญิง น้ำร้อนถูกนำมาจากห้องครัว และเสี่ยวปี้เฉิงล้างตัวสามครั้งคนเดียวในซู่ซือจู หลังจากแน่ใจว่าไม่มีกลิ่นติดตัวแล้ว …

เสี่ยวปี้เฉิงก้มหัวลงและมองเห็นเธอลุกเป็นไฟและคุกคามอยู่ในอ้อมแขนของเขา แต่ดวงตาของเธอกลับสดใสราวกับดวงดาว สีปลอมที่ค่อยๆ จางลงกลับดูไม่น่าเกลียดบนใบหน้าของเขาเลย แต่กลับดูเหมือนแมวตัวน้อยแทน เขาอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างโง่เขลา “ผมเป็นสุภาพบุรุษที่มีคำพูดดีเท่ากับผม” หยุนหลิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยที่ถูกเขาจ้องมอง และขมวดคิ้ว “ม้าสี่ตัวตามไม่ทัน …

ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมา หยุนหลิงก็ได้รับข้อความอีกครั้งจากตงชิง ซึ่งบอกว่าตู้เข่อเหวินผู้เฒ่าขอให้เธอไปที่ห้องทำงาน เฉินพูดด้วยความกังวล “ถึงแม้ปู่ของคุณจะเข้มงวด แต่เขาก็ยุติธรรมและยุติธรรมเสมอ ถ้าเขาดุคุณ ก็ฟังเขาและอย่าโต้เถียงเขา” หยุนหลิงพยักหน้าและค้นหาความทรงจำที่เธอมีต่อตู้เข่อเหวินผู้เฒ่า ปู่ของเธอเป็นนักวิชาการชั้นยอดในการสอบวัดระดับราชสำนักเมื่อตอนที่เขายังหนุ่ม …

เมื่อเห็นป้าชูเป็นแบบนี้ ใบหน้าของตู้เข่อเหวินผู้เฒ่าก็แสดงให้เห็นถึงความโกรธเล็กน้อย “น่าอับอายยิ่งนัก! รีบไปช่วยผู้คนเร็วเข้า!” ตามคำสั่งของเขา ผู้คุมและคนรับใช้ที่กำลังเฝ้าดูก็วิ่งไปที่สระบัวด้วยความตื่นตระหนก และดึงเจียงไฉเหลียนที่จมน้ำและเป็นลมออกมา “ไฉ่เหลียน… ไฉ่เหลียน!” ป้าชูใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาของเธอและมองเฉินอย่างโกรธเคือง …

เมื่อป้าชูเห็นว่าท่าทางฆ่าฟันของเซียวปี้เฉิงนั้นไม่ใช่เรื่องปลอม เธอจึงตระหนักในที่สุดว่ามีบางอย่างผิดปกติและเริ่มสับสน “นี่…ฉัน…” เจียงไฉเหลียนรู้สึกละอายใจและโกรธมาก จึงโยนตัวเองเข้าไปในอ้อมแขนของป้าชูและร้องออกมา “แม่ ในอนาคตหนูจะทำอย่างไรดี ถ้าเรื่องนี้แพร่ออกไป หนูจะใช้ชีวิตต่อไปได้อย่างไร หนูขอตายดีกว่า!” …

ป้าชูตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นก็กรีดร้องออกมา “ไฉ่เหลียน! ไอ้ไฉ่เหลียน!” เจียงไฉเหลียนไม่เคยคาดคิดว่าเจ้าชายแห่งเทพเจ้าสงคราม ผู้ที่ลือกันว่ามีเมตตาต่อประชาชนและห่วงใยประชาชนของโจวโจวที่ยิ่งใหญ่ จะกลายเป็นคนที่มีจิตใจเย็นชาและโดดเดี่ยวเช่นนี้ เขากลับโยนนางลงสระบัวอย่างไม่ปรานี! “เจ้าชาย…เจ้าชาย ช่วยข้าด้วย! …