Category: พระสวามีหมอศักดิ์สิทธิ์ ผู้ไม่มีใครเทียบได้

“เป็นความผิดของฉันเองที่หุนหันพลันแล่น” การหายใจของเซี่ยวปี้เฉิงแทบจะหยุดชะงัก มือที่ไร้เรี่ยวแรงของเขาปล่อยเธอและเขาก็ยิ้มอย่างฝืนๆ “วันนี้คิดดูสิว่าฉันโกรธมากจนพูดเรื่องไร้สาระไปบ้าง” หลังจากถูกปฏิเสธ หัวใจที่เจ็บปวดและว่างเปล่าก็เต็มไปด้วยความเสียใจและตื่นตระหนกทันที เขาจะลืมได้อย่างไรว่าหยุนหลิงมีคนอื่นอยู่ในใจของเธอ คนๆ นั้นครอบครองตำแหน่งที่สำคัญมากในใจของเธอ เธอจะยอมรับเขาได้อย่างไร …

ดวงตาของเซี่ยวปี้เฉิงเย็นชา และจ้องมองไปที่หยุนหลิง ความโกรธของเขาไม่ได้ลดลงเลยเพราะการยอมจำนนของเธอ เขาจึงลุกขึ้นและเดินไปหาหยุนหลิงทีละก้าว โดยมองลงมาที่เธอจากด้านบนเพราะความสูงที่ต่างกัน โดยที่สีหน้าของเขาไม่น่าสงสัยเลย “จากนี้ไป หากไม่ได้รับอนุญาตจากฉัน คุณจะออกจากวังไม่ได้ตามใจชอบ” หลังจากหยุดคิดไปครู่หนึ่ง …

หยุนหลิงจับไหล่ของหรงจ้านและดึงคอเสื้อของเขาขึ้นเบาๆ ด้วยนิ้วของเธอ “อย่าขยับนะ ซี่โครงคุณหัก” เมื่อได้ยินเช่นนี้ หรงซานก็รู้สึกเจ็บแปลบที่หน้าอก และเหงื่อเย็นก็ผุดขึ้นที่หน้าผากของเขา ด้วยความเจ็บปวดอย่างรุนแรง เขากัดฟันแน่นและไม่ส่งเสียงครางด้วยความเจ็บปวดแม้แต่น้อย ความแข็งแกร่งของเขานั้นแตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับรูปร่างที่อ่อนแอของเขา …

หยุนหลิงยิ้มจาง ๆ “ไปกันเถอะ ฉันไม่ค่อยได้ออกไปไหนวันนี้ ฉันมีธุระต้องทำมากมาย และก็ไม่มีเวลาจะจัดการกับเธอ” เธอไม่ได้สนใจเหตุการณ์เล็กๆ น้อยๆ นี้อย่างจริงจัง แต่กลับไปเยือนคลินิกและร้านขายยาหลายแห่งแทน …

อากาศร้อนขึ้นเรื่อยๆ ทุกวันนี้ หยุนหลิงพักอยู่ที่ลานชิงคอร์ทยาร์ดโดยไม่ได้ออกไปข้างนอก ผ่านไปสักพักแล้วตั้งแต่ครั้งสุดท้ายที่ฉันกำจัดสารพิษออกไป ตอนนี้ถึงเวลาที่จะกำจัดสารพิษออกให้หมด เธอไม่ต้องใช้ความพยายามมากนักในการทายาและฉีดยาอย่างง่ายดาย หลังจากนั้นไม่นาน รอยแดงเล็กน้อยบนใบหน้าครึ่งหนึ่งของเธอก็หายไปอย่างไม่มีร่องรอย ตงชิงจ้องไปที่ใบหน้าเนียนเรียบและขาวของหยุนหลิง “เจ้าหญิง …

วันรุ่งขึ้น หยุนหลิงลุกขึ้นด้วยอาการเวียนหัว และพบว่าตัวเองกำลังนอนหลับอยู่บนเตียงของเสี่ยวปีเฉิง “ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงของเซี่ยวปี้เฉิงดังขึ้นในหูของเธอ หยุนหลิงหันไปด้านข้างและพบว่าเขากำลังนอนหลับอยู่ข้างๆ เธอ โดยมีท่าทางที่ดูไม่เป็นธรรมชาติเล็กน้อยบนใบหน้าของเขา หยุนหลิงขมวดคิ้วและถูหน้าผากของเขา “ฉันดื่มไม่มาก …

ลูกชายทุกคนล้วนกลัวพ่อของพวกเขา และแน่นอนว่าเซียวปี้เฉิงก็รู้จุดอ่อนของจักรพรรดิจ้าวเหริน ตราบใดที่จักรพรรดิที่เกษียณอายุราชการยังหยุดเขาไว้ จักรพรรดิ Zhaoren ก็จะไร้ความช่วยเหลือแม้ว่าเขาจะต้องการนำอุกกาบาตกลับคืนมาก็ตาม เซียวปี้เฉิงทำการเคลื่อนไหวอันโง่เขลา ดังนั้นหยุนหลิงจึงรีบนำอุกกาบาตไปพบจักรพรรดิ ไม่กี่วันต่อมา เมื่อขันทีฟู่กลับมาอีกครั้ง …

“ทำไมจู่ๆ คุณถึงตะโกนเสียงดังขนาดนั้น” หยุนหลิงตกตะลึงไปชั่วขณะ จากนั้นเงยหน้าขึ้นมองเขา “คุณโดนไฟเผาหรือเปล่า” เสี่ยวปี้เฉิงสำลักและรู้ตัวว่าเขาเสียสมาธิไปแล้ว เขารีบควบคุมอารมณ์ของตัวเองอย่างรวดเร็วและดูเคร่งขรึม “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ลูกของคุณก็มีสายเลือดของตระกูลเซียว จักรพรรดิโจวผู้ยิ่งใหญ่จะไม่ยอมให้สายเลือดราชวงศ์ไหลออกสู่ป่าเด็ดขาด” …

ขันทีฟู่ส่งกล่องเล็ก ๆ ที่บรรจุอุกกาบาตสีแดงให้กับหยุนหลิง “เจ้าหญิง ฉันจะไปเอาชิ้นส่วนของดวงดาวมาภายในสามวัน” ในเวลานี้จักรพรรดิจ้าวเหรินไม่ทราบว่านี่จะเป็นการตัดสินใจที่พระองค์จะต้องเสียใจมากที่สุด หลังจากจัดการขันทีฟู่เสร็จแล้ว หยุนหลิงก็รีบหยิบอุกกาบาตออกมาแล้ววางไว้บนโต๊ะ เธอปิดประตูและหน้าต่าง และแสงในห้องก็สลัว …

เมื่อสองวันที่ผ่านมา ขันทีฟู่ไปเยี่ยมคฤหาสน์ของเจ้าชายจิงกะทันหัน เขาจ้องดูหยุนหลิงและเซียวปี้เฉิง ยิ้มอย่างเป็นมิตรและกล่าวว่า “วันนี้เรามาที่นี่เพราะสามสิ่ง” ประการแรกมันก็เพื่อจักรพรรดิ จักรพรรดิที่เกษียณอายุราชการแล้วเสด็จไปจากวังมาเกือบเดือนแล้ว จักรพรรดิจ้าวเหรินและพระพันปีหลวงคิดถึงพระองค์มาก จักรพรรดิ์จ้าวเหรินทรงทราบว่าโอรสองค์ที่สามของพระองค์มีเงินไม่มากนัก แม้ว่าหยุนหลิงจะร่ำรวย …