Category: พระสวามีหมอศักดิ์สิทธิ์ ผู้ไม่มีใครเทียบได้

เฟิงจินเฉิงกระตุกและสั่นสองสามครั้งบนพื้น จากนั้นก็เป็นลมอีกครั้งพร้อมกับกลอกตาด้วยความเจ็บปวด หยุนหลิงหยิบกุญแจจากเอวของเขา หันกลับไปและผลักประตูเปิดออก ล็อคชายคนนั้นไว้ในห้อง เนื่องจากไม่มีคำสั่งหรือคำแนะนำใดๆ สาวใช้และคนรับใช้ในลานชั้นในไม่กล้าเข้าใกล้ห้องต่างๆ ในศาลาได้อย่างง่ายดาย มีเพียงสาวใช้สองคนที่รับผิดชอบการเฝ้ายามเท่านั้นที่นั่งบนบันไดทางเข้าลานบ้านและพูดคุยกัน พวกเขามีอายุเพียงสิบสี่หรือสิบห้าปีเท่านั้น …

หลังจากที่เฟิงจินเฉิงพูดจบด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ดวงตาของเขาก็ไปหยุดอยู่ที่ใบหน้าอันสะอาดสะอ้านของหยุนหลิงโดยไม่ได้ตั้งใจ และเขาก็ตกตะลึงเล็กน้อย เป็นครั้งแรกที่เขารู้ว่าตัวประหลาดอัปลักษณ์ที่โด่งดังในเมืองหลวงคนนี้มีใบหน้าที่สวยงามน่าทึ่งเช่นนี้หลังจากปานบนใบหน้าของเขาหายไป! หยุนหลิงเงยหน้าขึ้นมองเขา วางตะเกียบลงและเรอ ไม่มีไม้จิ้มฟันอยู่ในมือ เธอจึงใช้เล็บหยิบฟันออกมา เธอพูดติดขัดว่า “เฮ้ …

หลังจากที่เฟิงจินเฉิงออกคำสั่ง ก็มีทหารองครักษ์ตัวสูงและแข็งแรงจำนวนหนึ่งเข้ามาและล้อมรอบพวกเขาทางด้านซ้ายและขวา หยุนหลิงคิดว่าพวกเขาจะเดินลึกเข้าไปในลานบ้าน แต่อย่างไม่คาดคิด ทหารหลายคนก็พาพวกเขาไปที่สวนหินและป่าไผ่ “รีบหน่อย อย่าชักช้า!” ผู้นำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย จากนั้นก็เดินนำเข้าไปในป่าไผ่ลึกๆ หลังจากเดินอยู่ในป่าไผ่ไปได้ประมาณครึ่งธูป …

“อ๊า–!” ครั้งนี้เฟิงจินเว่ยกลัวมากจนกรี๊ดออกมา ในพริบตา ผู้คุมลับในมุมก็รีบชักดาบออกมาเพื่อหยุดเขา เซียวปี้เฉิงเอียงหอกในมือ แทงผ่านผมของเฟิงจินเว่ย และตรึงเธอไว้กับผนัง ผมสีดำสนิทถูกตัดออกไป และผมของเฟิงจินเว่ยก็ยุ่งเหยิงทันที ความสวยงามและความมีเสน่ห์เมื่อกี้นั้นได้หายไปแล้ว …

ชั้นที่ 3 ของโรงเตี๊ยม หลังจากที่เฟิงจินเฉิงและกลุ่มของเขาออกไปแล้วเท่านั้น เฟิงจื่อโจวจึงกลับคืนสู่สติสัมปชัญญะจากความตกตะลึงของเขา เฟิงจื่อเสียงที่นอนอยู่บนเตียงเห็นว่าเขานั่งยองๆ อยู่ที่ประตู จึงถามด้วยเสียงต่ำ “จื่อโจว เกิดอะไรขึ้นข้างนอกเมื่อกี้?” …

เมื่อเห็นว่าหยุนหลิงแสดงได้อย่างชัดเจนและเข้าถึงบทบาท เหวินหวยหยูก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง นางให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีและยิ้มอย่างจริงใจและเรียบง่ายแก่เฟิงจินเฉิง เผยให้เห็นฟันเต็มปากที่ถูกย้อมเป็นสีเหลืองโดยตั้งใจ และรอยแผลเป็นเล็ก ๆ บนใบหน้าของนางที่ถูกบีบจนเป็นก้อนเหมือนเค้กงา เฟิงจินเฉิงถอนสายตาออกด้วยความรังเกียจ ปรับสีหน้าของเขาและถามหยุนหลิงต่อไป …

ภายนอกโรงแรม ท่ามกลางสายฝนและลมในยามค่ำคืน เฟิงจินเฉิงก้าวลงจากรถม้าอย่างช้าๆ และผู้ติดตามของเขาก็ก้าวไปข้างหน้าทันทีเพื่อส่องทางให้เขา ในแสงสลัวๆ เราสามารถมองเห็นรถม้าหรูหราจอดแอบอยู่ใต้เพิงฟางของโรงเตี๊ยมได้อย่างชัดเจน “ท่านชายรอง! นั่นคือรถม้าของคฤหาสน์เจ้าชายจิง เมื่อเช้านี้ข้าเห็นพวกเขาโดยสารรถม้าคันนี้ด้วยตาตัวเอง พวกเขาต้องอยู่ในโรงเตี๊ยมแน่ๆ!” …

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เฟิงจื่อโจวหันไปมองทันที และมองเห็นสตรีสองคนที่มีอุปนิสัยพิเศษและรูปลักษณ์ที่โดดเด่น ผู้หญิงที่กำลังพูดอยู่นั้นสวยและมีเสน่ห์ เสื้อผ้าและผมของเธอดูยุ่งเหยิงนิดหน่อย แต่เธอก็ยังมีอารมณ์ที่ไม่ธรรมดา เฟิงจื่อโจวมองดูหยุนหลิงอย่างใจเย็น “หญิงคนนี้รู้จักทักษะทางการแพทย์หรือไม่?” “ได้ ฉันสามารถฝังเข็มเพื่อบรรเทาอาการปวดให้พี่ชายของคุณได้ …

“โอเค! ฉันเชื่อคุณ!” เขาไม่กลัวที่จะเสียชีวิต แต่ความรู้สึกเจ็บปวดและคันก็ทรมานมากจนเขาอยากให้ก้นของเขาไม่ใช่ของตัวเอง! ชายมีเคราไม่มีเวลาที่จะสนใจพี่น้องของเขาที่นอนสับสนวุ่นวายอยู่บนพื้น เขาทำได้เพียงหันหลังกลับขึ้นม้าและขับรถกลับเมืองหลวง “โอ๊ย!” ทันทีที่เขานั่งลง เขาก็เริ่มกรีดร้องทันทีด้วยฟันที่เผยอออกมาและใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีซีด เมื่อเห็นฉากนี้ …

ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลงเรื่อยๆ รถม้าวิ่งไปไม่รู้ว่านานแค่ไหนก่อนที่จะหยุดกะทันหัน “เจ้านาย หินตรงนี้ไถลลงมาปิดกั้นถนน!” เมื่อได้ยินดังนั้น ชายมีเคราจึงตอบทันทีว่า “รีบเปิดทางด่วนเถอะ เราต้องไปหมู่บ้านทางใต้ของเมืองก่อนมืดค่ำ” หมู่บ้านทางตอนใต้ของเมือง? คนพวกนี้ทำอะไรถึงพาไปที่หมู่บ้านทางใต้ของเมือง? …