บทที่ 73 วันวาเลนไทน์จีน (ตอนที่ 1)

“ อย่างไรก็ตาม พี่เก้า เพียงแค่ฟังน้องชายของคุณ ดูแลพี่สะใภ้เก้าให้ดี และอย่าปล่อยให้คนอื่นรังแกคุณ!”

พี่เตนเน้นย้ำอีกครั้ง

เขาเป็นพี่เขยที่ขยันขันแข็ง

แม้ว่าอาหารทั้งหมดจะถูกจัดเตรียมไว้ในห้องอาหารและไม่จำเป็นต้องให้เจ้านายทำอาหาร แต่นี่ไม่ใช่เรื่องของคำแนะนำง่ายๆ

“ใช่แล้ว ใช่แล้ว ฉันจดบันทึกไว้แล้ว!”

พี่จิ่วก็ดูจริงจังมากขึ้นเช่นกัน เมื่อรู้ว่าโรงพยาบาลนี้ใหญ่เกินไปและเขาไม่สามารถไปที่นั่นอย่างหุนหันพลันแล่นได้

ถ้าข่านอัมมาสั่งให้ปิดบังเขาคงไม่สามารถรู้อะไรได้ถ้าไปถาม

ฮะ? –

เป็นไปได้ไหมว่าฉันคิดมากไป?

ถ้ายาของเขาไม่ได้ผลจริงๆ อามาข่านและจักรพรรดินีของเขาจะสงบได้อย่างไร?

ไม่ต้องพูดถึงการเรียกแพทย์ชื่อดังของโลก อย่างน้อยก็ควรเรียกแพทย์ต่างชาติในปักกิ่งมาที่พระราชวัง!

เมื่อวานฟูจิน “สูญเสียความสงบ” บางทีเขาอาจจะแค่สนใจมันและกลายเป็นเรื่องวุ่นวาย! –

เธอรอคอยน้องชายคนเล็กและเจ้าหญิงตัวน้อยของเธอมาก และเธอหวังว่าร่างกายของเธอจะฟื้นตัวในไม่ช้า เมื่อรู้ว่าบาฟุจินกำลังก่อปัญหา เธอกังวลไหม? –

ดวงตาของบราเดอร์จิ่วเป็นประกาย และเขารู้สึกว่าความเศร้าโศกในใจส่วนใหญ่หายไปแล้ว

อาจเป็นเรื่องจริงที่ทายาทลำบาก แต่เขาอยู่ที่นี่และเธอก็อยู่ที่นั่นด้วย

ส่วนน้องชายคนเล็ก…

พี่ชายคนที่เก้ามองไปที่พี่ชายคนที่สิบและคำนวณเล็กน้อยในใจ

Shu Shu เป็นลูกสาวที่ชอบด้วยกฎหมายที่บ้าน และเธอเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายเมื่อเธอแต่งงานกับเขา เธอจะไม่ชอบนางสนมและนางสนม

ความสัมพันธ์ระหว่างพี่ชายคนที่ห้ากับพี่สะใภ้คนที่ห้านั้นเหินห่าง และยังไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีลูกชายหรือไม่ ไม่ต้องพูดถึงลูกชายที่จะรวยด้วย

เหล่าซืออยู่ที่นี่แทน…

“ น้องชายคนที่สิบ จากนี้ไปจงทำตามแบบอย่างของพี่ชายของคุณและปฏิบัติต่อฟูจินลูกชายที่ชอบด้วยกฎหมายของคุณเองให้ดี เมื่อถึงเวลาจะไม่เพียงมีลูกชายเจ็ดคนและลูกเขยแปดคนเท่านั้น แต่ยังมีผู้ชอบธรรมสองหรือสามคนด้วย ลูกชาย…”

พี่จิ่วสอนผมด้วยใจดีมาก

พี่ชายคนที่สิบเงยคางพูดอย่างภาคภูมิใจว่า “พูดแบบนี้กับพี่เก้าได้ไหม น้องชายของฉันเข้าใจอยู่ในใจ… ทันทีที่มีประกาศกฤษฎีกาแต่งงานของข่านอามา ฉันก็ขอให้ใครสักคนเตรียมของขวัญให้ . เมื่อเธอมาปักกิ่งปลายปีฉันจะให้เธอ…”

บราเดอร์จิ่วนึกถึงพฤติกรรมของเขาในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมา เขารู้ว่าที่จะไม่พูดถึงของขวัญหลังงานแต่งงาน และยังอวดว่าเขาต้องการยกเลิกการหมั้นหมาย

เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกละอายใจ: “ของขวัญอะไร?”

“แม่ม้าตัวน้อยถูกเลี้ยงไว้ในหมู่บ้าน…”

พี่เท็นอวดเล็กน้อย: “นี่เรียกว่า ‘เอาตามใจชอบ’! ของกำนัลคือม้า แต่ไม่ใช่ม้า!”

บราเดอร์จิ่วรู้สึกผิด ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยใส่ใจที่จะเตรียมของขวัญให้ซู่ซู่เลยยกเว้นธนบัตร

ไม่ดีเท่าเล่าซือ!

–

พระราชวังเฉียนชิง, ศาลาซินุง.

โต๊ะอาหารถูกจัดไว้แล้ว Liang Jiugong ก็โค้งคำนับและพูดว่า: “ท่านอาจารย์ จักรพรรดินีแห่งวังอี้คุนมีของกิน โปรดให้ข้าดีที่สุดด้วย…”

พระราชวังทั้งหกแห่งด้านตะวันออกและตะวันตกมีห้องรับประทานอาหารภายในเป็นของตัวเอง

นอกจากการออกไปเพลิดเพลินกับผักในพระราชวังเฉียนชิงแล้ว พระราชวังต่างๆ ยังมี “พืชพรรณ” เป็นครั้งคราวอีกด้วย

แม้ว่าจะไม่มีข้อกำหนดที่ชัดเจน แต่จริงๆ แล้วสันนิษฐานว่าเฉพาะผู้ที่อยู่เหนือตำแหน่งหลักเท่านั้นจึงจะมีสิทธิ์ “ด้วยความเคารพ”

แม้ว่าจะเป็นกรณีนี้ แต่ก็ไม่ใช่บรรทัดฐาน

ปัจจุบัน ในฮาเร็ม นอกจากนางสนมทั้งสี่ ฮุย ยี่ เต๋อ และหรง แล้ว พวกเขายังเป็นนางสนมตงและนางสนมจางที่ไปที่พระราชวังเฉียนชิงเพื่อ “ถวายส่วย” ในเดือนกุมภาพันธ์หรือมีนาคม

สถานะของสี่คนแรกอยู่ที่นั่น นางสนมตงเป็นลูกพี่ลูกน้องของจักรพรรดิ และนางสนมจางเป็นคนโปรดในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา

คนอื่นตระหนักรู้ในตนเองมากกว่าและจะไม่สร้างปัญหาให้ตัวเอง

นางสนมยี่ติดตามฝูงชนมาโดยตลอด นี่เป็นเรื่องจริงเมื่อก่อนเธอได้รับความโปรดปราน และตอนนี้ก็เป็นจริงเช่นกัน

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เราก็จะ “เสิร์ฟอาหาร” ทุกๆ สองเดือน ในช่วงกลางเดือนเสมอ

นี่คือการหลีกเลี่ยงนางสนมฮุ่ย

แต่ยังเป็นช่วงต้นเดือนสิบซึ่งไม่ใช่เวลาที่นางสนมยี่จะ “เสิร์ฟอาหาร” ในอดีต

“ไหว้อะไร วางไว้ตรงหน้าเหรอ”

คังซียังคิดถึงความแตกต่างนี้ในใจของเขาและสั่งเหลียงจิ่วกง

มันเป็นจานที่มีเค้กชิ้นเล็กๆ ขนาดไม่ใหญ่ไปกว่าชิ้นหมากรุก

เมื่อขันทีชิมอาหารแล้ว คังซีก็หยิบเค้กชิ้นเล็กขึ้นมาและกัดลงไป

ด้านนอกเป็นพัฟ ด้านในเป็นไส้ถั่วแดง

ไส้ถั่วแดงไม่มีน้ำตาล มีแต่น้ำผึ้งนิดหน่อย และไม่มีรสหวาน

คังซีกินเค้กชิ้นเล็กสามชิ้นติดต่อกัน Liang Jiugong เฝ้าดูและชื่นชมนางสนมยี่มากยิ่งขึ้น

องค์จักรพรรดิไม่ชอบกินขนมหวานเหล่านี้ในวันธรรมดา ดังนั้นเขาจึงรับประทานเกลือและพริกไทยเพียงไม่กี่ชนิดเป็นของว่าง

คังซีละสายตาจากเค้กถั่วแดง ยิ้มที่มุมปากของเขา และชี้ไปที่ชามรังนกตุ๋นอยู่บนโต๊ะ: “ให้รางวัลนางสนมยี่… ส่งคำแนะนำด้วยวาจาของฉัน เรียกนางสนมยี่มาติดตามคุณไป พระราชวังชิงในยุคแรก ๆ ของ Youchu … “

เหลียงจิ่วกงตอบสนอง โดยเฝ้าดูขันทีที่เสิร์ฟในขณะที่ขันทีเก็บรังนก จากนั้นจึงพาผู้คนไปที่พระราชวังอี้คุนเพื่อรับออเดอร์

–

พระราชวังยี่คุน ห้องตะวันออก

นางสนมยี่ไม่ได้แต่งกายแบบธรรมดา เสื้อเชิ้ตผ้าไหมฤดูใบไม้ผลิสีน้ำผึ้งปักด้วยกิ่งไม้ที่ด้านล่าง เสื้อกั๊กผ้าสีเหลืองห่านที่มีลายเป็ดแมนดารินด้านนอก และหอยมุกครึ่งตัวบนตัวเธอ ในทางกลับกัน ผมของเธอถูกถักเป็นสไตล์หญิงสาวสีเขียว โดยมีปิ่นปักผมรูปผีเสื้อสองตัวสอดอยู่ เธอนั่งอยู่หน้ากระจกแต่งหน้าพร้อมรอยยิ้ม มองดูใบหน้าสีชมพูในกระจก แล้วถามเซียงหลาน: “สีแดงนี้ดีมั้ย?

เซียงหลานมองดูมันอย่างระมัดระวังแล้วตอบว่า: “ฉันดูถูกแล้ว หากมีอะไรบางอย่างตรงนั้น มันเข้ากันกับรูปลักษณ์ของราชินี…”

หากเป็นนางสนมในวังอื่น ๆ เธอคงกลัวที่จะสารภาพผิดเพราะลูกชายหรือลูกสะใภ้ของเธอ “เดือดร้อน” หรือคงจะทำทางอ้อมเพื่อแสดงความคับข้องใจหรือกล่าวหา แต่นางสนมยี่จะไม่มีวันเป็น แบบนี้.

เธอรู้อยู่ในใจว่าแม้ว่าเธอจะให้กำเนิดลูกในช่วงสิบเดือนของการตั้งครรภ์ การมีส่วนร่วมของจักรพรรดินั้นมีจำกัด แต่ในสายตาของจักรพรรดิ เขาเป็นเจ้าชายผู้ล้ำค่า สำคัญกว่านางสนมเช่นพวกเขา

ลูกชายของจักรพรรดิเป็นของเขาเองที่ต้องกังวล หากลูกสะใภ้ที่จักรพรรดิเลือกไว้ไม่พอใจ ก็ไม่ใช่เรื่องของเขาที่จะพูด

สิ่งที่เธอทำได้เพื่อลูกชายของเธอคือการรักษาตำแหน่งของเธอในฐานะ “นางสนมคนโปรด” และไม่รั้งพวกเขาไว้

เมื่อเหลียงจิ่วกงเข้ามาพร้อมคำเทศนาและรังนก เขาก็เห็นนางสนมยี่ผู้ร่าเริงเช่นนี้

หลังจากส่งข้อความปากเปล่าแล้ว นางสนมยี่ก็หันไปทางพระราชวังเฉียนชิงและพูดด้วยรอยยิ้ม: “แม้ว่าจักรพรรดิจะไม่ส่งข้อความในวันนี้ แต่ฉันก็ยังต้องไปที่พระราชวังเฉียนชิงอย่างไร้ยางอาย … “

Liang Jiugong โค้งคำนับเพื่อฟังและกลับมาพร้อมกับความโปรดปรานอย่างใจกว้าง เขายัง “บังเอิญ” กล่าวถึงปฏิกิริยาที่สนุกสนานของนางสนมยี่เมื่อเธอได้ยินคำแนะนำด้วยวาจา

คังซีก็เริ่มตั้งตารอหลังจากได้ยินสิ่งนี้

–

ชีวิตต้องใช้ความรู้สึกของพิธีกรรม

แม้จะอยู่ใน “การต่อสายดิน”

หลังจากเตือนซ้ำๆ จากป้าโจวและเสี่ยวชุน ซู่ซู่ก็จำได้ว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ของจีน

อันที่จริง Shu Shu ไม่ชอบวันนี้ในใจของเธอ มันไม่ฤกษ์ดีเลยที่ต้องบอกลาทั้งปี แล้วจึงจัด “การประชุมสะพานนกกางเขน” ปีละครั้ง

ใครบอกให้โลกเชื่อเรื่องนี้?

เด็กผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานควรสวดภาวนาในห้องส่วนตัวเพื่อแต่งงานกับสามีที่ดี และหญิงสาวที่แต่งงานแล้วควรสวดภาวนาเพื่อการแต่งงานที่ราบรื่นด้วย

ตอนนี้เมื่อ Shu Shu รู้แล้ว เขาจะ “ทำตามที่ชาวโรมันทำ” โดยธรรมชาติ

หลังจากคัดลอกพระคัมภีร์แล้ว เธอก็อยากเตรียมเซอร์ไพรส์ให้พี่จิ่วด้วย

เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาป่วย และพี่จิ่วก็ไม่รู้สึกสบายใจนัก

กระเป๋าเงินถูกส่งออกไปแล้ว

สายเกินไปที่จะทำเข็มขัดและเสื้อตัวใน

ซู่ซู่อดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะที่เธอคิดถึงว่าพี่เก้าถือเงินของเขาในช่วงสองวันที่ผ่านมาอย่างไร

เธอจำวัตถุเก่าๆ ได้และขอให้เสี่ยวฉุนเปิดปีกตะวันออกแล้วพบมัน

การ์ดเสียงและเสียงพีชแบนหยกสีเขียว

แซฟไฟร์ไม่ได้เรียบขนาดนั้น และการแกะสลักก็ดูธรรมดา แต่ Shu Shu ชื่นชอบมันมาก

นี่คือสินสอดของเจ้าหญิงกู่หลุนเหวินเจ๋อเมื่อกว่าร้อยปีก่อน

หลังจากสืบทอดกันมาหลายชั่วอายุคน Amma และ Enie ก็ถูกทิ้งให้อยู่เพียงลำพัง

พวกเขาหวังว่าพวกเขาจะมีอายุยืนยาวเหมือนเจ้าหญิงเหวินเจ๋อ และมีลูกๆ หลานๆ มากมาย

ฉันจะทำตามความปรารถนาของพวกเขาอย่างแน่นอนอายุยืนยาวและเต็มไปด้วยลูกและหลานอย่างแน่นอน

พี่เก้าไม่แน่ใจ

ซู่ซู่หวังว่าการ์ดที่ไม่ต้องทำอะไรเลยนี้จะทำให้เขาโชคดี

นอกจากนี้ Shu Shu ยังทำปมด้วยตัวเองโดยเลือกเส้นไหมสีทอง

ฝีมือของเธอนั้นธรรมดา และเธอมีความหมายว่า “การทำงานที่ช้าและระมัดระวัง” เธอแยกมันออกจากกันสองครั้งก่อนที่จะทำการวนซ้ำในที่สุด

เพียงว่าเธอไม่สามารถสร้าง “หัวใจ” ในตัว Luo Zitou ได้อย่างที่เธอคิด

“ทำไม!”

Shu Shu รู้สึกไม่เพียงพอ และปมในมือของเขาถูกดึงออกแล้ว

พี่จิ่วที่กลับมาแล้ว

ด้วยรูปลักษณ์ของจี้หยกและสีดังกล่าว บราเดอร์จิ่วจึงคิดว่ามันเป็นสำหรับเขา และเขาก็รู้สึกเขินอาย

คุณไม่แยแสกับภรรยาของคุณมากเกินไปหรือไม่?

“อาจารย์กลับมาแล้ว…”

ซู่ ชูยิ้มและกำลังจะลุกขึ้น บราเดอร์จิวเอื้อมมือไปจับไหล่ของเธอ: “ฉันยอมรับสิ่งดีๆ เหล่านี้จากคุณแล้ว แต่ฉันยังไม่ได้ให้ของขวัญตอบแทนแก่คุณเลย คุณต้องการอะไรไหม” เข้าไปในดวงตาของ Shu Shu ขณะที่เขาพูดด้วยความจริงจัง

อันที่จริงพี่จิ่วอยากจะขอโทษ

เรื่องของชามทอง…

บราเดอร์จิ่วตระหนักในภายหลังและเข้าใจข้อกังวลของซู่ซู่

ไม่ใช่ว่าเธอกำลังวางแผนหรือไม่อยากหลอกตัวเอง เธอไม่ใช่พี่เลี้ยงเด็กธรรมดา เธอเป็นชายชราที่อยู่เคียงข้างเขามานานกว่าสิบปี…

ถ้าเป็นพี่เก้าที่พบสิ่งผิดปกติกับป้าโจวหรือป้าฉี เขาคงไม่ไปไกลกว่าซูซู่เพื่อจัดการกับมัน แต่เขาจะต้องกังวลเกี่ยวกับการทำร้ายใบหน้าของเธอ

ซู่ซู่ถามอย่างสงสัย: “ทำไมคุณถึงคิดที่จะให้อะไรบางอย่างกับฉัน?”

ต้องบอกว่าเป็นเพราะ “วันวาเลนไทน์จีน”…

ไม่น่าจะ…

ท้ายที่สุดแล้ว นี่ไม่ใช่วันหยุดที่ยิ่งใหญ่ แม้แต่ Shu Shu ก็ยังต้องถูกเตือนให้จำ ไม่ต้องพูดถึงว่าพี่ Jiu ยังเป็นผู้ชาย นี่ไม่ใช่วันหยุดสำหรับผู้ชายตั้งแต่แรก

พี่ชายคนที่เก้าไม่สามารถพูดได้ว่าเขาถูก “พูดถึง” โดยพี่ชายคนที่สิบ ดังนั้นเขาจึงพูดเพียงว่า: “ให้ไปถ้าคุณต้องการ จะทำไปทำไมอีก”

ซู่ซู่คิดอย่างรอบคอบ: “ถ้าอย่างนั้น ฉันอยากจะขออะไรจากคุณ?”

“อะไร?”

พี่จิ่วถาม

ซู่ซู่ไม่ได้ตอบทันที แต่เขาลุกขึ้นไปหยิบอะไรบางอย่างแล้วกลับมา: “คุณอยากเห็นสิ่งนี้ไหม?”

พี่จิ่วตอบว่า “สวมหัวหรือเปล่า หน้าตาแบบนี้ เลยส่งคนไปทำที่บ้าน…”

ซู่ซู่ยิ้มและโบกมือ: “ไม่จำเป็น… คิดให้รอบคอบ คุณพูดอะไรกับฉันที่แบ็คออฟฟิศตอนที่ฟ้องร้อง?”

เวลาผ่านไปเพียงไม่กี่เดือน พี่จิ่วก็ไม่ลืม เขาจึงจำมันได้ชัดเจนและยิ้มขณะถือช่อดอกไม้

ตอนนี้ฉันคิดดูแล้วบางทีนี่อาจเป็นชะตากรรมของสามีภรรยา?

บราเดอร์จิ่วเล่าว่าดวงตาของเขาตกลงไปที่เท้าของซู่ซู่โดยไม่ได้ตั้งใจ โชคดีที่เธอสวมรองเท้าส้นเตี้ยที่บ้าน

น่าแปลกที่นอกเหนือจากสายตาที่ไม่เกะกะของ Shu Shu แล้ว ความประทับใจที่ลึกซึ้งที่สุดในเวลานั้นก็คือรองเท้าธงสูงสี่นิ้ว

แม้ว่าเขาจะไม่ได้มองดูคนอื่น แต่เขาก็ถูกเปรียบเทียบกับเขาอย่างแน่นอน

“ฉันจะแลกเปลี่ยนสิ่งนี้กับคุณกับปะการังชิ้นนั้น…”

ซู่ซู่พูดเบา ๆ

พี่จิ่วถือตวนฮัวไว้ในมือแล้วพูดด้วยความไม่พอใจ: “หมวกที่ใช่นั้นไม่ดีเท่าหมวกที่มีสีที่ใช่…ฉันจะหาอันที่ดีทีหลังแล้วเปลี่ยนมัน… “

ซู่ซู่ส่ายหัว: “มันแตกต่าง ฉันแค่อยากได้ชิ้นนั้น!”

บราเดอร์จิ่วใจอ่อนมากจนไม่อาจปฏิเสธได้ เขาสั่งให้เหอหยูจู่ไปที่ลานหน้าบ้านทันทีเพื่อหามัน

เมื่อเห็นซูซู่เก็บปะการังอย่างระมัดระวัง พี่จิ่วจึงตัดสินใจหาปะการังที่ดีที่สุดและแดงที่สุดมาทำเครื่องประดับให้ภรรยาในอนาคต แทนที่จะจัดการกับพวกมันแบบนี้…